“क्या बात, बहुत खूब मानलं!”
“उन्हातलं चांदणं” या नाटकाचा पहिला व्यावसायिक प्रयोग लातूरमध्ये अनुभवण्याचं भाग्य लाभलं. रंगमंचावरच्या प्रत्येक क्षणात, रसिक प्रेक्षक म्हणून मन पूर्णपणे गुंतून गेलं. नाटक व्यावसायिक असावं तर असं—आणि तितकंच व्यावसायिक प्रेक्षकवर्गही. ना गोंधळ, ना गडबड, ना कुणाचा फोन, ना कुजबुज—फक्त रंगभूमीवरील जादू अनुभवणारे शंभर टक्के दर्दी लातूरकर.
या नाटकाचे लेखक, दिग्दर्शक आणि प्रमुख भूमिका साकारलेले ॲड. शैलेश दादा गोजमगुंडे यांनी केवळ कथा सांगितली नाही, तर संपूर्ण मराठवाड्याचा सांस्कृतिक आत्मा रंगमंचावर उभा केला. मराठवाड्याने केवळ भाषा दिली नाही, तर विचार, भावभावना आणि साहित्याची अमूल्य परंपरा दिली आहे—हे त्यांनी “उन्हातलं चांदणं”मधून ठासून दाखवलं.
लातूरमधील लेखकाने एक व्यावसायिक नाटक लिहिलं, ते दिग्दर्शित केलं आणि प्रमुख भूमिका साकारली—हेच सिद्ध करतो की आता रंगभूमीवर मक्तेदारी कुणाचीच नाही. पहिल्याच प्रयोगात १००% व्यावसायिक प्रयोग अनुभवायला मिळणं ही पर्वणीच!
केवळ संवाद आणि अभिनयच नव्हे, तर प्रकाशयोजना, पार्श्वसंगीत, नेपथ्य यानेही अनुभव समृद्ध केला. प्रकाशाचा नेमका वापर आणि अंतर्मनाला भिडणारं संगीत, आलाफ—सगळंच मनात घर करून बसणारं. नेपथ्याच्या बाबतीत मराठवाडा मागे आहे असं म्हणणाऱ्यांना आता हेच म्हणावं वाटतं—”आमचेही दिवस आलेत!” सुंदर, अर्थवाही नेपथ्याने नाटकाच्या दृश्य सौंदर्याला चार चांद लावले.
या नाटकातली आणखी एक विशेष बाब म्हणजे सर्व पात्रांना दिलेलं समान महत्त्व. डॉक्टर, नोकर, बायको, मुलगी—प्रत्येक पात्र आपली भूमिका न्यायाने साकारतं आणि प्रेक्षकांच्या मनात खोलवर ठसतं. प्रत्येक कलाकाराला संधी मिळाली आहे आपली कला खुलवण्याची, जी फार कमी नाटकांत पाहायला मिळते.
डॉ. स्वप्नजा यादव यांनी साकारलेली तारा आणि शुभ्रा ही दुहेरी भूमिका म्हणजे अभिनयाचं उत्कृष्ट उदाहरण. एक अवघड मानसिक पट सहजतेने उभा केला आहे.
प्रा. नवलाजी जाधव यांचा डॉ. जयंत—एक मानसोपचारतज्ञ—मनाची गुंतागुंत समजावून सांगणारा.
अभिषेक शिंदे यांनी साकारलेला रामू—प्रत्येक घरात असावा असा निष्ठावान नोकर, कुटुंबासाठी स्वतःला झोकून देणारा. त्याच्या एन्ट्रीनेच नाटकात जीव ओतला गेला.
आणि मग येतो शरद—शैलेश दादांचा अभिनय. जबाबदारीने भरलेला कुटुंबप्रमुख, कलावंत असणाऱ्या माणसाचं द्वंद्व, आणि त्याच्या मनातील सततचा विचारकल्लोळ दादांनी अत्यंत ताकदीने उभा केला आहे. नात्यांतील नाजूक धाग्यांचं संवेदनशील चित्रण त्यांनी केवळ अभिनयातून नव्हे तर शब्दातूनही केलं आहे.
“उन्हातलं चांदणं” हे शीर्षक पहिल्यांदा ऐकताना वाटतं, उन्हात चांदणं कुठून उगवणार? पण जेव्हा माणसाच्या मनात प्रेम, आपुलकी आणि शीतलतेचा झरा वाहतो, तेव्हा त्या रखरखत्या वास्तवातही चांदणं उगवतं—ते या नाटकाने पटवून दिलं.
नवीन संसार सुरू करणाऱ्या जोडप्यांनी हे नाटक नक्की एकदा तरी जोडीने पाहावं—कदाचित त्यांच्या नात्यांतलं ऊन चांदणं बनून शीतल होईल. नात्यांमधले प्रश्न, दुवे, संवाद, गोंधळ, राग, समज-गैरसमज… या सगळ्यांना नाटकाने केव्हातरी हसत, केव्हातरी थेट काळजाला भिडवत उत्तरं दिली आहेत.
शेवटी एवढंच म्हणावं वाटतं—
हे नाटक केवळ एक प्रयोग नव्हे, तर एक अनुभव आहे.
सामाजिक, कौटुंबिक, विनोदी, थ्रिल आणि उत्कंठा अशा अनेक अंगांनी नटलेला हा अनुभव
रसिकांनी नक्की घ्यावा.
