
लातूर शहरातील सकाळ साधीसुधी होती, पण दयानंद महाविद्यालयातील कार्यक्रमानंतर मुख्यमंत्री देवेंद्र फडणवीस विमानतळाकडे निघाले तेव्हा, एका छोट्याशा क्षणाने शहराच्या आठवणीत कायमची नोंद झाली.
रस्त्याच्या कडेला, हातात कागद-कोळशाची सुगंधी स्वप्ने घेऊन उभा होता — विश्वजीत बालाजी सेलूकर. वयाने लहान, पण मनात कला-विश्वाची अफाट गाठोडी. हातात घट्ट पकडलेले एक स्केच — स्वतः मुख्यमंत्र्यांचे, प्रेमाने, आदराने, प्रत्येक रेषेत कौतुकाचा ठसा उमटवत काढलेले.
मुख्यमंत्र्यांच्या गाड्यांचा ताफा पुढे सरकत होता. पण जणू वेळ थांबली… मुख्यमंत्री स्वतःने ताफा थांबवला, , आणि त्या छोट्या कलाकाराने साकारलेले चित्र आपल्या हातात घेत आनंदाने स्वीकारले. विश्वजीतच्या डोळ्यांत आश्चर्याची, थोडी घाबरट पण अपार आनंदाची चमक.
“हे माझ्यासाठी?” मुख्यमंत्री हसत विचारतात.
विश्वजीत फक्त मान हलवतो.
मुख्यमंत्र्यांनी स्केच हातात घेतले, काळजीपूर्वक पाहिले, आणि पाठीवर हात ठेवत म्हणाले, “तू खूप चांगलं काम करतोस, असाच पुढे जात राहा.” तो क्षण म्हणजे शब्दात न मावणारा, एका लहानशा कलाकारासाठी आकाशाला स्पर्श करण्यासारखा.
ताफा पुन्हा पुढे निघाला, पण विश्वजीतसाठी तो दिवस आयुष्यभराचा ठेवा ठरला — कारण त्याच्या रेषांनी आज फक्त चित्रच नाही, तर त्याचे स्वप्नही जिवंत केले होते.

